Dag 31 Sarr-Arz 80km/ tot 2583km//14C-3BftNW

Sarria - Arzúa woensdag 29 april 2015
Vandaag bij vertrek rijd ik tegelijk met de jongens uit Reeuwijk / Stolwijk de brug over de stad uit en de eerste klim op. Er zullen er vandaag nog vele volgen!

Eerst passeer ik (met mijn hulpje) de man die altijd de rode lantaarn draagt, dan de 2 middenmoters en vervolgens de jongste van het stel. Die draait een ontzettend klein verzet op de klim, wel 2 keer zo klein als mijn kleinste. Maar ja, ik heb hulp en na een tijdje samen op rijd ik toch door. Heb de heren, die ook naar Arzúa gaan, nooit meer gezien.
Dat verwondert me ook niet echt, want kristemeziele nog aan toe, wat zitten er veel kleine hellinkjes in dit traject. Dat heb ik me echt niet voorgesteld van Galicië. Ik had meer het idee van lange deinende wegen, zoals je die ook in Frankrijk meemaakt. Maar nee, dit is veelvuldiger en sterker op en neer. Goed voor de kuitspieren zullen we maar denken.

Op zich verder geen bijzondere dingen. Het is wel een mooi afwisselend landschap en het is / wordt ook steeds groener, lees de bladeren komen meer en meer door.
Geeft me de gelegenheid om over het volgende te denken.
We hebben in Nederland het probleem van "het vastgoed". Veel vastgoed, lees huizen, staat onder water, anders gezegd er zit meer schuld (hypotheek) op dan de waarde van het onderpand. Dat wordt internationaal als een probleem voor Nederland gezien. Maar als ik zie wat er in Spanje (en ook in Frankrijk, daar zag je het minstens zo veel) aan half afgebouwde huizen staat, wat er aan leegstaande huizen staat en wat er staat te verkrotten en gewoon in de steek gelaten is, moet er ook hier (en in Frankrijk) toch ook wel een vastgoedprobleem zijn. Of zou het zijn dat ze daar de afschrijvingen al geheel ingelost hebben? Weet het niet, maar het valt me wel op.

Ook denk ik nog aan de associatie met de naam Ardón. Ik ben een paar dagen gelden een plaatsje gepasseerd met de naam Ardón. Nu hadden we in mijn jeugd in Biervliet 2 Rijkspolitie mensen gestationeerd (ja, toen al had je nationale politie). Een daarvan was (hoofd?)agent Ardon. Die had 2 zonen die bij mij op de lagere school zaten. Een in de klas boven mij,een in de klas onder mij. Als wij tussen de middag van school naar huis gingen om te eten (en toen at je nog warm tussen de middag) deden we onderweg spelletjes (tikkertje en zo). Je rende dan van de ene kant van de straat naar de andere. De jongste Ardon is toen tegen een auto aangekomen en heeft zijn been gebroken. Dat is nooit echt goed gekomen. Na genezing liep hij wat mank. Resultaat was ook dat hij niet meer mee kon doen met voetballen, wat wij echt dagelijks deden (andere sport was er niet). Tja, kan je zo maar gebeuren. Als de details van het verhaal niet kloppen kunnen Jan en /of Frits dit wel corrigeren.

Tijdens de lunchpauze bel ik het door Jan geadviseerde hotel in Arzúa voor reservering van een kamer voor deze nacht. Helaas, vol. Dan het eerste hotel uit het reisboekje. Contact en in het Engels reserveer ik. De dienstdoende receptionist put zich uit in beschrijving waar het is, maar het komt er op neer dat ik heel Arzúa moet doorrijden en aan het eind is het. Ik moet niet aarzelen nogmaals te bellen als ik het niet vind.
Halverwege de middag kom ik aan en na doorrijden stadje kom ik bij hotel Suiza. Daar zit de receptionist annex hotelmanager (een dertiger) een en al goede wil. Hij heeft nog slechts een dubbelroom, maar die mag ik hebben voor de prijs van single. Later blijkt het een invalidenkamer te zijn, zeer ruim met ook ruime baadgelegenheid. Of ik ook de maaltijd wil gebruiken vanavond, graag.

Na incheck mag ik mijn fiets parkeren in de garage. Hij laat eerst de kamer zien en gaat dan de garage opendoen. Ik loop naar mijn fiets (die ik altijd op slot zet) en zie dat hij probeert om die met bepakte tassen en al met opgetild achterwiel richting garage te dragen. Gaat natuurlijk niet, dus ik zet hem van slot en rijd hem de garage in.
Daarna aftuigen, douchen en omkleden en beetje rusten op bed. Klop klop, de manager aan de deur. Ach en wee (dit alles in een soort Manolo Engels uit Fawlty Towers), maar ze komen een bed gekort. Of hij het ene bed uit mijn kamer mag hebben. Natuurlijk, en gaat hij doen als ik aan het dineren ben (begint om 20:00 uur).

Ik neem om 18:00 uur een biertje op het terras, lekker in het zonnetje. Als ik later terug naar binnen ga zegt hij dat het biertje voor mij free is, on the house vanwege de goede medewerking.
Om 20:00 uur klopt hij aan en komt binnen met een medewerkster om het bed op te halen. Ik bied aan te helpen. Geen sprake van! Ze pakken het bed plus matras op en manoeuvreren het richting deur. Ik help de vrouw toch aan haar kant, want het bed moet natuurlijk op zijn kant door de deur. Ja, maar dan gaat de matras plus kussen natuurlijk glijden. Met veel gehannes bed door de deur en vanaf daar mag ik niet meer helpen. Ook hoor hem nog iets tegen die vrouw zeggen van "Olandese etc". Ik trek mijn schoenen aan en ga naar restaurant. Alsof hij op me heeft staan wachten staat hij bij de deur van het restaurant, opent die voor me en begeleidt me naar mijn tafel.

Het eten is wat ze bijna overal serveren, het menu del dia. Daaruit te kiezen zonder vlees lukt aardig en wordt immer begeleid door brood en een fles wijn. Per man dan.
Deze keer wit gekozen, smaakt aardig, maar toch veiligheidshalve maar voor de helft leeggedronken.
De eetzaal is gevuld met een ploeg Italianen van 20 vrouwen en mannen, 3 Chinezen, nog 2 andere pelegrinos naast mij en een gezelschap van 16 Spanjaarden, onder wie een baby die ik veel heb horen huilen en een volledig verlamde jongeman in een rolstoel. Merkwaardig dat ik die aangepaste kamer heb, maar wie weet hebben ze er meer.

Welaan, nu in Arzúa. Nog kleine 50 kilometer te gaan naar Santiago de Compostela. Moet lukken toch morgen.

Lied van de dag: Tu solo tu / Linda Ronstadt //

https://youtu.be/fBXDC3p-RY4