Dag 20 Lbh-Crss 113 km/tot 1695 km//?C - 3BftZ

Labouheyre - Carresse zaterdag 18 april 2015
Wat een dag van uitersten. Zie alleen al de temperatuur met ? Want die ging uiteen van 23C tot ..... 6C!
Vertrek uit Labouheyre vlotjes. De 2e dag in Les Landes, ook de laatste. Wat ik van dit gebied vind? Nou, het is minder ruig of onherbergzaam dan ik me had voorgesteld op basis van verhalen. Komt misschien ook wel door het weer dat ik hier erg mee heb. En het is toch wel afwisselend met bossen, open stukken landbouwgrond en heide. Ook nu weer easy going, licht bewolkt met licht windje. Na ongeveer een uur rijd ik 2 wandelaars achterop. Ik minder vaart en stop bij hen. De man begint me in het Frans aan te spreken maar ik zeg dat hij wel kan overstappen op Nederlands, omdat ik landgenoten in ze zie.

Dat klopt, het zijn Ria en Jan Stevens uit Breezand, Kop van Noord-Holland. Ook zeker pensionado's. Ze zijn nu voor de 2e keer de Jacobsroute aan het wandelen, de eerste keer in 2 etappes in 2006 en 2007. Deze keer is hun beginpunt Cadillac geweest en gaan ze tot de Pyreneeën. Hij komt oorspronkelijk uit Wormerveer en haalt met me herinneringen aan 3e Pinksterdag op de Koemarkt in Purmerend. Daar had je toen het fenomeen "bokkies kopen". Een folklore, waarbij heel veel mensen uit de omgeving naar de Purmerendse markt kwamen om te winkelen en de veemarkt te bezoeken. Dat bestaat echter sinds de jaren 90 niet meer omdat de markt vanwege de MKZ-crisis gesloten is. Ze vragen of ik misschien Yvonne Kramer uit Purmerend ken. Nee dus. Na nog wat praatjes rijd ik weer door.

Ik heb de afweging gemaakt om in 2 of 3 dagen naar de Pyreneeën te rijden. Als het goed gaat, rijd ik Dax voorbij en ga ik het in 2 dagen doen. Nou, het wordt alleen maar zonniger (tot 23C) en ik rijd Dax voorbij. Toch, na enige tijd komt er een gigantische zwarte lucht aanzette. Nou ja. Net voorbij Dax word ik staande gehouden door een man op een racefiets die mij vraagt naar mijn ervaringen met mijn reistassen. Hij gaat namelijk deze zomer van Zuid- naar Noord-Frankrijk fietsen en zoekt zulke tassen. Ik vertel hem over mijn positieve ervaringen met de Ortliebtassen. Ik vraag hem of ik van de komende bui aan het wegrijden ben. O nee, zegt hij, die komt van de oceaan af en het ziet er niet best uit. Verderop, zegt hij is een lege opslagplaats waar je kunt schuilen. Bedankt en ik ga verder.

Na ongeveer 5 kilometer begint het hevig te waaien. Ik zie de schuilplek, waar trouwens al een andere fietser staat, en ga daar ook naar toe. Nauwelijks daar binnen breekt me er toch een noodweer (orage in het Frans) los, zoals ik er zelden of nooit een heb meegemaakt. Het bliksemt en dondert aan alle kanten, letterlijk, het blijft maar constant donderen. Er steekt een storm op en een wolkbreuk barst los. Met grote hagelstenen niet te geloven. Ik had mijn korte broek aan en hemdje zonder mouwen. Nou, al gauw gaan daar kleren met lange mouwen en broekspijpen overheen, zo koud wordt het.

Hoe koud? Nou, 6 C. Hoe ik dat weet? Nou komt het volgende verhaal. De fiets die daar staat, een prachtige Merida met frontrollers, backrollers, overtassen, een karretje met tent etc. er achter, wordt bereden door ..... een Chinese jongeman. Ik spreek hem aan en wat blijkt, hij komt echt uit China en spreek beetje Engels. Uit Macau, heet Tyler en is onderweg sedert ...... maart 2013! Hij is, nu volgt opsomming, gereisd via China, Tibet, Mongolië, Rusland, Baltische landen, Polen, Duitsland, Nederland, België, Engeland, Schotland, Wales en nu in Frankrijk. Gaat nog via Spanje, Italië, Balkan, Turkije, Egypte naar Zuid-Afrika, oversteek naar India en dan via Thailand, Cambodja, Laos, Vietnam en China terug naar Macau. Heeft nog zo'n 2 jaar te gaan!
Ik vertel hem dat ik familie (Frits & Jowel) in China heb wonen. En wel in Zhuhai. Hij springt daarop in de rondte en schudt mij de hand, uitroepend: Zhuhai! Zhuhai! Dit is voor hem heel herkenbaar, want Zhuhai ligt (net als Macau) aan de monding van de Pearl river. Het is met de boot net zo'n afstand als bijvoorbeeld met de pont van Amsterdam CS naar Noord.

Het wordt hem allemaal te bar (want die 6 C meten we op zijn thermometer) en hij zet zijn Quechua (zo'n tentje dat zichzelf ontvouwt) in de schuilplaats op met mijn hulp, want we staan op stenen en het ding wil wegwaaien. Hij gaat er in zitten en ik schuil er ook tegen de wind.

Na ruim een half uur drijft de bui over en blijft het alleen nog regenen. Ik trek mijn regenkleding aan en met een welgemeend "take care of yourself" nemen we afscheid. Ik rijd in de regen, maar dat deert niet met goede regenkleding, door naar het plaatsje Carresse net voorbij Peyrehorade. Ik heb daar in het plaatselijk hotel (zo'n typisch Frans hotelletje heet dat dan) gereserveerd en kom daar een uur later dan gepland aan. Er is daar op zaterdagmiddag een soort receptie bezig. Ik word door de patron en familie (allemaal omvang Dik Trom) ontvangen. Na aftuigen bagage kan fiets in de garage en ik ga me installeren en douchen. Daarna aan bar biertje plus wijntje en krijg ik code Wifi. Bedankt, maar op mijn kamer is het bereik te slecht. Terug naar beneden, maar ... zaak gesloten. Dan maar vroeg naar bed en stukje morgenochtend bij ontbijt tikken.
En nu op naar St. Jean-Pied-de-Port, aan de voet van de Pyreneeën.

Lied van de dag: C' est moi / C. Jérome //

https://youtu.be/3GRaJvvC_5o